گروه ویروس شناسی، انیستیتو پاستور ایران، تهران، ایران ، ghaem_amir@yahoo.com
چکیده: (5003 مشاهده)
مقدمه: مطالعات متعددی نشان دادهاند که فعالسازی سیستم ایمنی ذاتی نقش مهمی در بیماریزایی بیماریهای فراوانی ایفاء میکند. فعالسازی سیستم ایمنی ذاتی در پاسخ به عوامل بیماریزا یا آسیب بافتی از طریق گیرندههای شناساگر الگو رخ میدهد که الگوهای مولکولی مرتبط با عامل بیماریزا را شناسایی میکند. سیستم ایمنی ذاتی که توسط این فعل و انفعالات تحریک میشود در کنار پاسخهای عمومی موجب یک پاسخ اختصاصی در برابر عامل بیماریزا میشود. بهعلاوه، این پاسخ ذاتی اختصاصی عامل بیماریزا بر اختصاصیت پاسخ ایمنی اکتسابی از طریق هدایت تمایز سلولهای T به زیرگونههایی که از نظر عملکردی متفاوت میباشند تاثیر میگذارد. اگرچه مکانیسمهایی که توسط ویروسهای هاری متفاوت سبب القاء پاسخهای ایمنی متفاوت میشوند شناخته نشدهاند، مطالعات اخیر نشان میدهد که نتیجۀ عفونت ویروس هاری وابسته به تحریک سریع ایمنی ذاتی و اکتسابی است. پاسخها از ورود ویروس به سیستم عصبی مرکزی در جایی که آن میتواند از ایمنی فرار کند جلوگیری میکنند. سویههای آزمایشگاهی که به سیستم عصبی مرکزی میرسند میتواند پاک شود و این به طور وضوح در افراد مبتلا به هاری رخ میدهد. بدین ترتیب در طی عفونت ویروس هاری، گیرندههای شناسایی الگوی هاری را میتوان در سیستم عصبی مرکزی و محیطی شناخت. نتیجهگیری: بهمنظور مطالعۀ این احتمالات، نتیجۀ عفونت هاری در موش فاقد آداپتور میلوئیدی تمایز یافتۀ فاکتور 88 (MyD88) نشان داده شد. سیگنالهای گیرندههای شبه تول بجز TLR3 واکنشهای پیش التهابی را از طریق پروتئین آداپتور MyD88 فعال مینمایند. تنها موش فاقد TLR7 مرگ و میر قابلتوجهی را در مقایسه با موش فاقد MyD88 و موش کنترل با نقص در هر دو توسعۀ ایمنی محیطی و پاکسازی ویروس هاری از سیستم عصبی مرکزی نشان داد. بررسی نشان داد که TLR7 نقش حیاتی در کنترل و هدایت پاسخ ایمنی علیه ویروس هاری دارد.
Ghasemi S, Gholami A, Jahanbakhsh F, Fazeli M, Anvari S, Ghaemi A. The Role of Toll-Like Receptors in CNS Rabies Infection. Shefaye Khatam 2015; 3 (4) :131-138 URL: http://shefayekhatam.ir/article-1-908-fa.html
قاسمی صدیقه، غلامی علیرضا، جهانبخش فاطمه، فاضلی مریم، انوری شقایق، قائمی امیر. نقش گیرندههای شبه تول در عفونت سیستم عصبی مرکزی هاری. مجله علوم اعصاب شفای خاتم. 1394; 3 (4) :131-138