مقدمه: توانایی ترمیم سیستم عصبی مرکزی در آسیب‌های تروماتیک و غیرتروماتیک بسیار محدود است. آسیب طناب نخاعی رایج­ترین آسیب­های تروماتیک در سیستم عصبی مرکزی است. درمان­های سلولی برای ترمیم وضعیت بیماری­های تحلیل برندۀ عصبی سیستم عصبی مرکزی توسط انواع مختلفی از سلول­های بنیادی آزمایش شده است. رویکردهای سلول درمانی بر روی هدف پاتوفیزیولوژی آسیب طناب نخاعی به­ویژه برای جایگزینی سلول­های نورونی و گلیال از دست رفته، فراهم کردن یک محیط رشد مناسب­تر و خنثی کردن مولکول­های مهاری متمرکز شده است. سلول­های اجدادی/بنیادی عصبی، پیش­سازهای گلیال، سلول‌های غلاف گلیال بویایی، سلول‌های بنیادی مزانشیمی و سلول‌های شوان معمولاً به­عنوان پیوند سلول­های اجدادی در مطالعات تجربی آسیب طناب نخاعی مورد استفاده قرار می­گیرند که ممکن است شامل برخی مزایا و معایب باشند. نشان داده شده است که پیوند سلولی در مدل­های حیوانی برخی از بیماری­های عصبی اثرات مثبت داشته است. با این حال، محدودیت­های بالقوه و برخی نگرانی­ها راجع به ایمنی سلول درمانی سنجیده شده است. نتیجه­گیری: سلول­های بنیادی مختلف کاندید برای سلول درمانی ممکن است در آسیب نخاعی تأثیرات درمانی مثبتی را فراهم کنند. این سلول­ها دارای برخی مزایا و معایب هستند. در میان این سلول­ها، به خوبی تمایز سلول های پرتوان القایی و مشتقات آن­ها در شرایط آزمایشگاهی می­تواند به­عنوان یک منبع اتولوگ در بیماران با آسیب طناب نخاعی استفاده شود.