۸ نتیجه برای جلیلوند
حسین غلامحسینی، محمد جلیلوند،
دوره ۰، شماره ۰ - ( مقالات در حال انتشار ۱۴۰۳ )
چکیده
مقدمه: اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) در میان شایع‌ترین اختلالات عصبی رشدی در اوایل دوران کودکی قرار دارد. کودکان مبتلا به ADHD اغلب در مقایسه با همسالان خود مهارت‌های حرکتی و شناختی ضعیف‌تری را نشان می‌دهند. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر بازی‌های مهارت بنیادی بر مهارت‌های حرکتی کودکان بیش فعال انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه‌های آزمایش و گواه انجام شد. ۳۰ پسر بیش‌فعال ۸ تا ۱۲ ساله شهر همدان به طور داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش یا کنترل قرار گرفتند. قد، وزن و شاخص توده بدنی شرکت‌کنندگان ثبت شد و پس از آن یک ارزیابی پیش‌آزمون با استفاده از آزمون عملکرد حرکتی اولریخ انجام شد. سپس گروه آزمایش به مدت هشت هفته در بازی‌های مهارت بنیادی شرکت کردند، درحالیکه گروه کنترل به فعالیت‌های منظم خود ادامه دادند. در ادامه، همه شرکت‌کنندگان پس‌آزمون مشابه با پیش‌آزمون را انجام دادند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بازی‌های مهارت بنیادی به طور معنی‌دار مهارت‌های جابجایی و دستکاری و همچنین شایستگی حرکتی کلی را در کودکان مبتلا به ADHD بهبود بخشید. نتیجه‌گیری: بازی‌های مهارت بنیادی می‌تواند مداخله‌ای مؤثر برای تقویت مهارت‌های حرکتی کودکان بیش‌فعال باشد و می‌تواند در برنامه‌های رشدی آنها گنجانده شود.
محمد جلیلوند،
دوره ۹، شماره ۱ - ( زمستان ۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: علاوه بر مشکلات هماهنگی و حرکتی، یکی از مشکلات اساسی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی که از یادگیری آنها در سال های اولیۀ تحصیلی جلوگیری می‌کند، نقص در کارکردهای اجرایی است. در سال های اخیر گرایش به استفاده از رویکردهای درمانی نوین برای کودکان دارای اختلالات اجرایی افزایش یافته است. بازتوانی شناختی یا آموزش کارکردهای اجرایی یکی از رویکردهایی است که در سال های اخیر توجه زیادی را به خود جلب کرده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان اثربخشی برنامه آموزش تنیس روی میز بر توجه پایدار و انعطاف پذیری شناختی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. مواد و روش ها: مطالعۀ حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعۀ آماری پژوهش حاضر کلیۀ کودکان ۹ تا ۱۲ ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شهر کرمانشاه، ایران بود. آزمودنی‌های این مطالعه ۲۰ کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشد بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامۀ اختلال هماهنگی رشدی، آزمون ارزیابی حرکات جنبشی کودکان، آزمون رایانه‌ای عملکرد پیوسته و آزمون دسته بندی کارت های ویسکانسین بود. قبل و بعد از برنامۀ مداخله، توجه پایدار و انعطافپذیری شناختی همۀ آزمودنی‌ها اندازه گیری شد. برنامۀ آموزش تنیس روی میز به مدت ۱۲ هفته و هفته ای دو بار به مدت ۷۰ دقیقه در سالن ورزشی برگزار شد. یافته ها: نتایج بهبود معنادار در توجه پایدار و انعطاف پذیری شناختی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی را پس از ۱۲ هفته آموزش تنیس روی میز نشان داد. نتیجه گیری: آموزش تنیس روی میز باعث افزایش توجه پایدار و انعطاف پذیری شناختی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شده است. این داده ها مزایای برنامه های ورزشی مبتنی بر آموزش کارکردهای اجرایی و بار توجه زیاد برای کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی را نشان می دهد.
محمد جلیلوند، رضوان سوری، مهتاب سلیمانی تبار،
دوره ۹، شماره ۲ - ( بهار ۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: علاوه بر تجربه علائم جسمانی، بیماران مبتلا به پسوریازیس طیف وسیعی از مشکلات روانشناختی شامل افسردگی و اضطراب را تجربه می‌کنند. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرینات یوگا بر اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به پسوریازیس بود. مواد و روش‌ها: این تحقیق به صورت یک مطالعه نیمه آزمایشی با استفاده از پیش‌آزمون و پس‌آزمون با یک گروه کنترل انجام شد. ۲۰ بیمار انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینات یوگا و کنترل با تعداد مساوی تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان پرسشنامه افسردگی و اضطراب بک را تکمیل کردند. گروه آزمایش مداخلات یوگا را به مدت ۸ هفته (دو جلسه در هفته) دریافت کردند. یافته‌ها: نتایج کاهش معنی‌دار در امتیازات اضطراب و افسردگی بیماران پسوریازیس پس از تمرینات یوگا را نشان دارد. نتیجه‌گیری: تمرینات یوگا در کاهش اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به پسوریازیس موثر است. مشارکت در یوگا تأثیرات مفیدی بر شرایط روانشناختی بیماران مبتلا به پسوریازیس می‌گذارد.
مریم نوروزتبار، محمد جلیلوند،
دوره ۹، شماره ۳ - ( تابستان ۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: شیوع ویروس کووید- ۱۹ مشارکت سالمندان در فعالیت بدنی را تحت تاثیر قرار داده است زیرا محدودیت‌ها آنها را مجبور به ماندن در خانه کرده است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر تمرینات ایروبیک مبتنی بر وب بر حافظه کاری زنان سالمند انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه یک مطالعه نیمه تجربی بود. جامعه آماری این پژوهش زنان سالمند شهر کرمانشاه بودند. ۳۰ زن سالمند غیرفعال شرکت‌کننده در مطالعه به‌طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. قبل از شروع پروتکل تمرین، حافظه کاری شرکت‌کنندگان با استفاده از آزمون ان- بک اندازه‌گیری شد. گروه آزمایش تمرینات خود را که شامل تمرینات ایروبیک مبتنی بر وب بود به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته انجام دادند. برای آزمون فرضیه های مطالعه از آنالیز کوواریانس در نرم افزار SPSS ۲۳ استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تمرینات ایروبیک مبتنی بر وب به‌طور معنی‌دار حافظه کاری زنان سالمند کرمانشاه را بهبود بخشید. نتیجه‌گیری: استفاده از تمرینات ایروبیک مبتنی بر وب می‌تواند حافظه کاری زنان سالمند را بهبود بخشد. بنابراین، با توجه به محدودیت‌های حرکتی ناشی از همه‌گیری کووید- ۱۹ و اهمیت فعال بودن سالمندان برای حفظ سلامت شناختی، توصیه می‌شود سالمندان از تمرینات ایروبیک مبتنی بر وب استفاده کنند.
محمد جلیلوند،
دوره ۱۰، شماره ۱ - ( زمستان ۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: در مطالعات مختلف، نقص تعادل در کودکان ناشنوا نسبت به افراد عادی گزارش شده است. تکالیف تعادل ایستا و پویا و ورزش‌های مختلف وابستگی‌های متفاوتی به سیستم‌های حسی با مکانیسم‌های کنترلی مختلف از جمله کنترل حلقه باز یا بسته دارند. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی تمرینات یوگا و تنیس روی میز بر تعادل ایستا و پویای کودکان ناشنوا انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه یک مطالعه نیمه تجربی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه پسران ۱۲ ساله ناشنوا (۳۰ نفر) شهر کرمانشاه بودند. ابتدا تعادل ایستا و پویا و ویژگی‌های تن سنجی کودکان با استفاده از آزمون تعادل لک لک و ستاره ثبت شد. سپس آزمودنی‌ها به‌طور تصادفی در دو گروه تمرینات حلقۀ کنترل باز (تنیس روی میز) و تمرینات حلقه کنترل بسته (یوگا) قرار گرفتند. شرکت‌کنندگان در هر دو گروه برنامه تمرینی خود را به مدت ۸ هفته و سه جلسه در هفته انجام دادند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تمرینات حلقه کنترل باز و بسته تأثیر متفاوتی بر تعادل ایستا و پویای کودکان ناشنوا دارد. شرکت در تمرینات یوگا به طور معنیداری تعادل ایستا با چشمان بسته را در مقایسه با شرکت در تمرینات تنیس روی میز بهبود بخشید. از سوی دیگر، تمرینات تنیس روی میز در مقایسه با تمرینات یوگا تأثیر معنیداری بر بهبود تعادل پویای کودکان ناشنوا داشت. نتیجه‌گیری: تمرینات یوگا (تمرینات حلقۀ کنترل بسته) تأثیر بیشتری بر تعادل ایستا داشت، در حالی که تمرینات تنیس روی میز (تمرینات حلقۀ کنترل باز) منجر به تعادل پویای بهتر در کودکان ناشنوا می‌شود.
محمد جلیلوند، بهنام ملکی،
دوره ۱۱، شماره ۴ - ( پاییز ۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: یکی از شایع‌ترین پیامدهای ناتوانی، مشکلات ذهنی و روانی است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین مقاومتی بر بهزیستی روانشناختی و سختی ذهنی زنان معلول جسمی حرکتی بود. مواد و روش‌ها: روش مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با یک طرح تحقیق پیش- آزمون و پس- آزمون، شامل دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان دارای ناتوانی جسمی- حرکتی شهر تهران بود. سی زن غیرفعال مبتلا به ناتوانی جسمی حرکتی داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ۸ هفته و هر هفته سه جلسه یک ساعته تمرینات مقاومتی را انجام دادند. ابزار مورد استفاده در این مطالعه شامل پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف و مقیاس سرسختی ذهنی (SMTQ) شیرد بود. یافته‌ها: نتایج افزایش معنی‌دار در بهزیستی روانشناختی و سختی ذهنی زنان معلول جسمی- حرکتی به دنبال تمرین مقاومتی را نشان داد. نتیجه‌گیری: انجام تمرینات مقاومتی می تواند بهزیستی روانشناختی و سرسختی ذهنی زنان معلول جسمی- حرکتی را بهبود بخشد.
احمد محمدی مقدم، محمد جلیلوند، صبا یاری،
دوره ۱۲، شماره ۳ - ( تابستان ۱۴۰۳ )
چکیده
مقدمه: با پیشرفت تکنولوژی، بازی‌های رایانه‌ای امکانات جدیدی را در زمینه فعالیت بدنی کودکان باز کرده است. یکی از این زمینه‌های مهم بهبود انگیزه و مهارت‌های حرکتی است. هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر تمرینات واقعیت مجازی و تمرینات سنتی بر انگیزه و مهارت‌های حرکتی کودکان بود. مواد و روش‌ها: جامعه آماری این پژوهش نیمه تجربی، دانش‌آموزان پسر ۱۰ تا ۱۲ ساله مدارس ابتدایی استان لرستان بود. بر اساس نمرات پیش آزمون، ۴۵ کودک به سه گروه ۱۵ نفری گروه تمرینات واقعیت مجازی، گروه تمرینات سنتی و گروه کنترل تقسیم شدند. هر یک از کودکان گروه‌های آزمایشی در یک برنامه آموزشی شامل دو جلسه در هفته به مدت هشت هفته، مجموعاً ۱۶ جلسه شرکت کردند. یافته‌ها: مطالعه ما نشان داد که تمرینات واقعیت مجازی بر بهبود تمامی خرده‌آزمون‌های انگیزش کودکان تأثیر معنیداری داشت. علاوه بر این، این نوع تمرین تاثیر معنیداری بر بهبود تمامی خرده مهارت‌های دستکاری و برخی خرده مهارت‌های جابجایی داشت. همچنین تمرینات سنتی باعث بهبود معنی‌دار در برخی از خرده آزمون‌های انگیزش کودکان شد. این نوع تمرین باعث بهبود معنی‌دار در برخی خرده مهارت‌های دستکاری و برخی خرده مهارت‌های جابجایی شد. مقایسه بین دو نوع تمرین نشان داد که تمرینات واقعیت مجازی انگیزه درونی را به طور موثرتری نسبت به تمرینات سنتی افزایش داد، در حالی که تمرینات سنتی در تقویت انگیزه بیرونی در مقایسه با تمرینات واقعیت مجازی موثرتر بود. در زمینه خرده مهارت‌های دستکاری، تمرینات واقعیت مجازی به طور معنی‌دار تاثیر بیشتری نسبت به تمرینات سنتی داشت. با این حال تفاوت معنیداری بین دو نوع تمرین در زمینه خرده مهارت‌های جابجایی مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های ما، استفاده از بازی‌های واقعیت مجازی برای تقویت موثر انگیزه و مهارت‌های حرکتی در کودکان توصیه می‌شود.
وحید جهانی قوام، محمد جلیلوند،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( زمستان ۱۴۰۳ )
چکیده
مقدمه: اختلال هماهنگی رشد (DCD) یکی از شش اختلال رشدی شایع در کودکان است که تقریباً ۵ تا ۶ درصد از کودکان مدرسه‌ای را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این وضعیت با مشکلاتی در اکتساب و اجرای مهارت‌های حرکتی مانند تعادل مشخص می‌شود که اغلب آنها را از همسالان عقب می‌اندازد. پرداختن به این چالش‌های حرکتی برای بهبود کیفیت زندگی و عملکرد جسمانی کودکان مبتلا مهم است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر یک برنامه تمرینی ۱۲ هفته‌ای تایچی بر تعادل ایستا و پویای کودکان مبتلا به DCD انجام شد. مواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون شامل یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان ۸ تا ۱۲ ساله مبتلا به DCD شهر همدان در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود. در مجموع ۳۰ دانش‌آموز پسر مبتلا به DCD به طور داوطلبانه برای شرکت در مطالعه انتخاب شدند. اندازه‌گیری‌های پایه شامل قد، وزن و شاخص توده‌بدنی (BMI) شرکت‌کنندگان بود. برای ارزیابی مهارت‌های حرکتی، پیش‌آزمون تعادل ایستا و پویا به ترتیب با استفاده از آزمون تعادل ستاره و استورک انجام شد. گروه آزمایش به مدت ۱۲ هفته در یک برنامه تمرینی ساختار یافته تایچی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل بدون مداخله به فعالیت‌های منظم روزانه خود ادامه دادند. در پایان دوره تمرینی، هر دو گروه تست تعادل ایستا و پویا را مانند پیش‌آزمون انجام دادند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که شرکت در برنامه تمرینی ۱۲ هفته‌ای تایچی به طور معنیداری تعادل ایستا و پویا را در کودکان مبتلا به DCD بهبود بخشید. این بهبود در نتایج پس‌آزمون گروه آزمایش نسبت به نمرات پیش‌آزمون آنها و گروه کنترل مشهود بود. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که تمرینات تایچی به طور موثری عملکرد تعادل را در کودکان مبتلا به DCD افزایش می‌دهد. توصیه می‌شود که تایچی در برنامه‌های درمانی و فعالیت بدنی برای کودکان مبتلا به DCD گنجانده شود.
