مقدمه: یکی از مشکلات رایج بیماران دیابتی، نوروپاتی محیطی است. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تغییرات شاخص‌های اعصاب محیطی در بیماران مبتلا به دیابت کوتاه‌مدت و بلندمدت بود. مواد و روش‌ها: ۴۸ نفر انتخاب شدند و به سه گروه: ۱- بیماران دیابتی نوروپاتی محیطی با ۱ تا ۷ سال سابقه بیماری (۱۶ نفر)، ۲- بیماران دیابتی نوروپاتی محیطی با ۱۰ تا ۱۷ سال سابقه بیماری (۱۶ نفر) و ۳- ۱۶ فرد سالم تقسیم شدند. همه گروه‌ها با دستگاه الکترونوروگرام و الکترومیوگرام مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها اختلاف معنی‌داری بین گروه‌های دیابت کوتاه‌مدت و کنترل در هدایت عصبی پرونئال و مدین را نشان داد. همینطور اختلاف معنی‌داری بین گروه‌های دیابت بلندمدت و کنترل در هدایت عصبی پرونئال و مدین و همچنین در فعالیت الکتریکی عضلات دوسر بازو و فعالیت الکتریکی عضلات دوقلو مشاهده شد. در میان این یافته‌ها مهم‌‎ترین اختلاف معنی‌دار در فعالیت الکتریکی عضلات دوسر بازو و عضلات دوقلو بین گروه دیابتی کوتاه‌مدت و بلندمدت مشاهده شد. نتیجه‌گیری: داده‌ها نشان داد که نقص اعصاب محیطی از عوارض زودرس در بیماران مبتلا به دیابت است. دیابت بلندمدت منجر به تغییرات عملکرد عضلانی و اختلالات واحدهای حرکتی می‌شود.