مقدمه: جراحی مغز در حالت هوشیاری کامل ما را قادر می سازد تا عملکرد سیستم عصبی را در جریان عمل جراحی بررسی نماییم. در بیمارانی که تومور مغزی آن ها در نزدیکی مناطق حساس مغز نظیر مرکز تکلم یا منطقه ی حرکتی کورتکس می باشد، انجام جراحی مغز در حالت هوشیاری که اجازه می دهد بوسیله ی تحریک مستقیم قشر مغز نقشه ی مناطق مختلف را مشخص کند، توصیه می شود. توصیف بیمار: سه بیمار (دو مرد جانباز و یک زن، بین سنین ۴۹ – ۲۰ سالگی) که از صرع مقاوم به درمان و تومور مغزی در نواحی آهیانه ای و قدامی مغز رنج می بردند در بیمارستان خاتم الانبیا تهران تحت عمل جراحی مغز با هوشیاری کامل قرار گرفتند. برداشت ضایعات مغزی تحت بیهوشی موضعی و کنترل مداوم علایم عصبی انجام گرفت. تحریک مغزی در طول جراحی برای مشخص کردن نواحی حساس مغز نزدیک به تومورها انجام گردید. یافته ها: تومورهای مغزی در دو بیمار به طور کامل و در یک بیمار به طور نسبی در طول جراحی ها برداشته شدند. بعد از جراحی برداشتن تومورها، بیماران دچار هیچ گونه ضایعات عصبی و روانی نگردیدند. دو ماه بعد از جراحی ها دو تن از بیماران هیچ حمله ی تشنجی نداشته اند و بیمار سوم به طور قابل ملاحظه ای از حملاتش کاسته شد. نتیجه گیری: جراحی مغز در حالت هوشیاری کامل یک روش مطمئن است که به ما کمک می نماید که ضایعات را با حداقل تهاجم بافتی از مناطق حساس حرکتی و حسی و مناطق غیر حساس مغز خارج نماییم.

مقدمه: آسیب‌های ناشی از ضربه‌های مغزی ممکن است موجب اختلالات عصبی مانند تغییر سطح هوشیاری یا کما، عملکرد غیرطبیعی سیستم حسی- حرکتی و حملات تشنجی گردد. اثرات محافظت عصبی پروژسترون و اریتروپویتین در انواع مختلف صدمات مغزی و ایسکمی مغزی نشان داده شده است. هدف از این مطالعه، بررسی احتمال افزایش اثرات محافظت عصبی پروژسترون و اریتروپویتین بعد از صدمات مغزی است. مواد و روش‌ها: اثرات پروژسترون، اریتروپویتین و یا ترکیبی از این مواد در ۵۴ موش صحرایی نر ویستار که متحمل ضربۀ مغزی شده‌اند مورد بررسی قرار گرفت. در ارزیابی اثر دارو‌ها، از تست رفتاری MNSSی(Modified Neurological Severity Score) و نیز شمارش تعداد نورون‌های تیره (سلول‌های آسیب‌دیده) در نواحی CA۱ و CA۳ هیپوکمپ استفاده شد. یافته‌ها: نتایج ما نشان داد که میزان نقص عصبی با استفادۀ همزمان پروژسترون و اریتروپویتین، در موش‌های متحمل ضربۀ مغزی افزایش داشت. ارزیابی نورون‌های تیره، کاهش معنی‌داری را در تعداد نورون‌های تیره بعد از به کار‌گیری همزمان پروژسترون و اریتروپویتین در مقایسه با گروه کنترل نشان نداد. نتیجه‌گیری: مطالعۀ ما نشان داد که ترکیب آن‌ها هیچ اثر هم‌افزایی نشان نداد و ممکن است نتایج آسیب‌های ناشی از ضربه‌های مغزی را بدتر کند.

لطفاً به لینک انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

مقدمه: مهار منتشر شونده (SD) یک پدیدۀ پاتوفیزیولوژیک است که توسط یک کاهش گذرا در فعالیت نورونی ادامه می‌یابد. مطالعات مختلف نشان می‌دهند که SD می‌تواند در برخی از اختلالات عصبی نقش داشته باشد. هدف مطالعۀ حاضر بررسی اثر SD بر بیان گیرنده‌های GABA Aα در هستۀ تریژمینال مزانسفالیک است. مواد و روش‌ها: حیوانات به طور تصادفی به سه گروه کنترل، شم و تجربی تقسیم شدند. حیوانات بیهوش و در طی جراحی استریوتکس الکترودهای ثبت و کانول تزریق بر روی قشر کاشته شدند. در گروه‌ تجربی محلول کلرید پتاسیم به مدت چهار بار، یکبار در هر هفته، به داخل نئوکورتکس به منظور القای مهار منتشر شوندۀ مکرر تزریق گردید. در گروه شم محلول رینگر تزریق شد و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای را دریافت نکرد. در پایان این مرحله حیوانات پرفیوژن و مغزها خارج شدند. پس از آن، بررسی بافت شناسی مغزها و رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی برای بررسی میانگین تعداد نورون‌های تیره و نیز بیان گیرنده‌های GABA Aα و آنزیم GAD۶۵ انجام شد. یافته‌ها: میانگین تعداد نورون‌های تیره در گروه تجربی نسبت به گروه‌های کنترل و شم به طور معنی‌داری افزایش یافت. بیان گیرنده‌های GABA Aα و آنزیم GAD۶۵ در ناحیۀ تریژمینال مزانسفالیک به طور معنی‌داری پس از SD در گروه تجربی نسبت به گروه‌های دیگر کاهش یافت. نتیجه گیری: یافته‌های ما نشان می‌دهند که SD گیرنده‌های مهاری را در ناحیۀ تریژمینال مزانسفالیک مدوله می‌کند. این ممکن است در درمان سردرد مهم باشد.

مقدمه: چاقی یکی از شایع‌ترین مشکلات مرتبط با رژیم غذایی می‌باشد و خطر بیماری‌های دیابت شیرین، فشارخون بالا، تصلب شرایین و چربی خون بالا را افزایش می‌دهد. بیماری‌های قلبی -عروقی یکی از علل اصلی ناخوشی و مرگ و میر در افراد مبتلا به آسیب نخاعی هستند. افزایش تودۀ چربی به عنوان یک عامل خطر مهم در بیماران با آسیب نخاعی مزمن مشخص شده است و کنترل وزن به عنوان یک استراتژی مهم در پیشگیری از بیماری‌های قلبی -عروقی توصیه می‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی میزان شیوع چاقی و اضافه وزن در افراد دارای آسیب نخاعی می‌باشد. مواد و روش‏ها: یک مطالعه به صورت مشاهده‌ای مقطعی -تحلیلی بر روی پرونده‌های ۸۵۰ بیمار مبتلا به آسیب نخاعی مراجعه کننده به بیمارستان خاتم الانبیای تهران، ایران از سال‌های ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۲ انجام شد. این اطلاعات شامل سن، جنس، قد، وزن، مدت زمان گذشته از آسیب نخاعی و سطح آسیب نخاعی می‌باشد. سپس نمایۀ تودۀ بدنی برای هر بیمار محاسبه شد و شیوع اضافه وزن و چاقی تعیین شد. یافته‏ها: از ۸۵۰ بیمار مورد مطالعه ۸۳۳ نفر مرد و ۱۷ نفر زن بودند. در کل، ۵۰/۲% بیماران نمایۀ تودۀ بدنی طبیعی داشتند و ۷/۶% از بیماران دچار سوءتغذیه بودند. شیوع اضافه وزن و چاقی به ترتیب ۳۲/۱% و ۱۰% بود. یک رابطۀ معنی‌داری بین سن و نمایۀ تودۀ بدنی وجود داشت اما هیچ همبستگی معنی‌داری بین سطح آسیب و نمایۀ تودۀ بدنی یافت نشد. نتیجه گیری: شیوع اضافه وزن و چاقی در افراد دارای آسیب نخاعی بالا است و یک همبستگی مثبت معنی‌داری بین سن و نمایۀ تودۀ بدنی وجود دارد.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.

لطفاً به چکیده انگلیسی مراجعه شود.