مقدمه: سلول‌های بنیادی توسط دو ویژگی اساسی خودنوزایی و تمایز توصیف می‌شوند. خودنوزایی ترکیبی از کنترل تکثیر و حفظ حالت تمایز نیافته می‌باشد. ویژگی خودنوزایی توسط یک فرایند دینامیک بین فاکتورهای رونویسی، کنترل اپی‌ژنتیک، تنظیم‌کننده‌های RNA های کوچک و پیام‌رسان‌های خارج سلولی از کنام سلول‌های بنیادی تنظیم می‌شود. از ویژگی‌های دیگر سلول‌های بنیادی توانایی تمایز به انواع سلول‌های مختلف است. سلول‌های بنیادی عصبی قادر به تمایز به نورون، سلول گلیال و اولیگودندروسیت می‌باشند. فرایند تمایز اولیگودندروسیت نیز توسط برهم‌کنش بین برنامه‌های ژنتیکی و اپی‌ژنتیکی تنظیم می‌گردد. مطالعات اخیر نقش کلیدی تغییرات هیستونی در تنظیم اپی‌ژنتیک بیان ژن در طی تکامل اولیگودندروسیت‌ها را نشان می‌دهد. علاوه‌بر این، مسیر اسید رتینوئیک تمایز سلول‌های بنیادی به سمت نورون‌ها را نشان داده است. نتیجه‌گیری: شناسایی آبشارهای پیام‌رسان و شبکه‌های تنظیمی خودنوزایی و تمایز سلول‌های بنیادی عصبی، روش‌های درمانی جدید را برای بیماری‌های عصبی نظیر صدمات مغزی و تومورهای مغزی و بیماری‌های تحلیل برندۀ عصبی مانند هانتینگتون، آلزایمر، پارکینسون و بیماری‌های تحلیل برندۀ میلین مانند مالتیپل اسکلروزیس بهبود بخشیده است. علاوه‌بر این فهم این مسیرها منجر به تمایز اختصاصی و پایدار سلول‌های بنیادی عصبی به سمت اولیگودندروسیت‌های عملکردی برای درمان جایگزین می‌گردد.