مقدمه: نظریۀ دلبستگی یکی از مدل‌های مناسب برای شناخت روش‌های سازش یافته و سازش نایافته‌ای است که افراد از طریق آن‌ها با چالش‌های تحولی متعدد زندگی مواجه می‌شوند. تجربه دلبستگی ایمن، لازمه تحول سالم و طبیعی و زیربنای کنش‌وری سالم روانی است. این پژوهش به بررسی رابطۀ بین سبک‌های دلبستگی با اختلالات اضطراب و جسمانی‌سازی می‌پردازد. مواد و روش‌ها: این طرح پژوهشی یک مطالعۀ توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه‌های مختلط شهر تهران است. گروهی متشکل از 384 دانشجوی پسر و دختر (با توجه به حجم جامعه توسط استفاده از فرمول کوکران) با استفاده از روش نمونه‌گیری چند خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند. مقیاس دلبستگی بزرگسال (AAI) و چک‌ لیست علایم SCL-90-R توسط این دانشجویان تکمیل گردید. برای تحلیل داده‌ها، ضریب‌های همبستگی و تحلیل رگرسیون به‌کار برده شد. یافته‌ها: داده‌های ما رابطۀ معنی‌داری را بین سبک‌ دلبستگی با آسیب‌پذیری نسبت به اختلالات اضطراب و جسمانی‌سازی نشان داد. نتیجه‌گیری: سبک-های ناایمن دلبستگی (دوسوگرا و اجتنابی) می‌توانند نقش مهمی را در ایجاد و حفظ اختلالات اضطراب و جسمانی‌سازی ایفاء نمایند. بنابراین، ارزیابی این عوامل آسیب‌زا می‌تواند منجر به جهت‌گیری تازه‌ای در پیشگیری، تشخیص و درمان اختلالات فوق‌الذکر گردد.