مقدمه: توانایی القای پرتوانی به سلول‎های سوماتیک با استفاده از فاکتورهای برنامه ریزی مجدد، فرصتی جهت اکتشاف دارویی و سلول درمانی است. سلول‎های بنیادی پرتوان القایی توانایی تمایز به انواع سلول‎ها نظیر سلول‎های عصبی و گلیال را دارند. آستروسیت‎ها، سلول‎های گلیال اصلی سیستم عصبی مرکزی هستند که با تنظیم یون‏های خارج سلولی و انتقال دهنده‏های عصبی، تغذیه و حمایت از نورون‎ها و تعدیل عملکرد سلول‎های میکروگلیای فعال شده در مغز نقش حیاتی ایفا می‌کنند. فعالیت بیش از حد سلول‎های میکروگلیا می‎تواند منجر به التهاب مغزی و پس از آن مستعد شدن به حملات تشنجی شود. فرضیه: سال‏هاست که پیوند سلول‏های بنیادی جنینی به منظور پیشگیری از حملۀ تشنجی در صرع مورد آزمایش قرار گرفته است. این مطالعات نشان داد که سلول‎های بالغ گرفته شده از بیمار توانایی تبدیل به مرحلۀ رویانی و تبدیل به سلول‎های بنیادی پرتوان، با استفاده از برخی فاکتورهای رونویسی مانند Oct4، Sox2، Nanog، Rex1، Klf، c-Myc و LIN28 را دارا می‏باشند. بر این اساس سلول‎های فیبروبلاست گرفته شده از بیمار مصروع می‎توانند مجدداً برنامه ریزی شده و به مرحلۀ جنینی باز گردانده شوند. سلول‎های پرتوان حاصله که نسبت به خود بیمار ایزوژنیک هستند توانایی تمایز به نورون‎ها و سلول‎های گلیال را در شرایط مناسب کشت دارند. در مطالعات گذشته توجه بیشتری به نورون‏ها نسبت به آستروسیت‎ها در درمان با سلول‏های بنیادی جنینی صورت گرفته است. آستروسیت‌ها از طریق ترشح عوامل نوروتروفیک نظیر GDNF عملکردهای مختلف سلول‎های میکروگلیال نظیر تکثیر سلول، مهاجرت و چسبندگی سلولی را تنظیم می‏کنند و همچنین قادر به کاهش تأثیرات مخرب سلول‎های میکروگلیال نظیر التهاب عصبی هستند. نتیجه‎گیری: در این فرضیه، ما یک سیستم برنامه‌ ریزی مجدد برای تولید آسترویت‌های عملکردی از سلول‌های بنیادی پرتوان انسانی در حضور فاکتورهای رشد نورونی را پیشنهاد می‌کنیم. فرضیه ما این است که این سلول‏ها ممکن است با کاهش التهاب عصبی ایجاد شده توسط سلول‏های میکروگلیا، وقوع تشنج را کاهش دهند. سلول‎های مجدد برنامه‌ ریزی شده، می توانند جهت سلول درمانی در صرع استفاده شوند.