مقدمه: ناباروری یک بحران شخصی است. روش‌های مختلف کمک باروری در درمان ناباروری وجود دارد. به طور قابل‌توجهی اضطراب و استرس در زوج‌های نابارور نشان داده شده است. این مطالعه، برای مقایسۀ تعداد و شدت عوامل استرس‌زا در زوج‌های نابارور تحت درمان تلقیح داخل رحمی، تحت درمان تلقیح درون سیتو پلاسمی اسپرم و زوج های نابارور بدون درمان (گروه کنترل) انجام شد. مواد و روش‌ها: سی و هفت زوج نابارور تحت درمان تلقیح داخل رحمی، تحت درمان تلقیح درون سیتو پلاسمی اسپرم و بدون درمان به وسیلۀ نمونه‌گیری غیر تصادفی در دسترس از موارد پذیرفته شده در درمانگاه ناباروی رویان انتخاب شدند. آن‌ها پرسشنامه  اطلاعات جمعیت‌شناختی و مقیاس عوامل استرس‌زا را تکمیل کردند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که هیچ رابطۀ معنی‌داری بین مدت ناباروری با تعداد و شدت عوامل استرس‌زا وجود نداشت. بین تعداد و شدت عوامل استرس‌زا با عوامل ناباروری تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. همچنین تفاوت معنی‌داری در تعداد و شدت عوامل استرس‌زا بین مرد و زن وجود نداشت. هیچ تفاوتی در تعداد و شدت عوامل استرس‌زا بین گروه تلقیح داخل رحمی، گروه تلقیح درون سیتو پلاسمی اسپرم و گروه کنترل نبود. داده‌ها نشان داد که یک تفاوت قابل‌توجهی در تعداد عوامل استرس‌زا با گروه درمان تلقیح داخل رحمی همچنین در تعداد عوامل استرس‌زا بین گروه تلقیح داخل رحمی و تلقیح درون سیتوپلاسمی اسپرم با گروه کنترل وجود دارد. یافته‌ها نشان داد تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های تلقیح داخل رحمی و تلقیح درون سیتوپلاسمی اسپرم با گروه کنترل در تعداد و شدت استرس وجود داشت. نتیجه‌گیری: تلقیح داخل رحمی و تلقیح درون سیتوپلاسمی اسپرم به عنوان روش‌های کمک باروری می‌توانند پر استرس‌ باشند. برنامه‌ریزی طولانی‌مدت خدمات بهداشت روان برای زوج‌های نابارور، شناسایی زوج‌های در معرض خطر، متقاعد کردن زوج‌ها برای مراجعه به‌منظور ارزیابی روانشناختی، روان درمانی توسط روان‌شناسان بالینی و دارو درمانی به وسیلۀ روان‌پزشکان پیشنهاد می‌شود.