۳ نتیجه برای ذباح
جمال اسماعیلی، رضا ابراهیم پور، سجاد ذباح،
دوره ۷، شماره ۴ - ( پاييز ۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: تصمیمات دیگران همواره می‌تواند در تصمیمات ما اثرگذار باشد. مطالعات زیادی وجود دارد که این اثرات را به خوبی نشان داده‌اند. اثر اجتماعی می‌تواند بیشترین تأثیر را بر متغیرهای تصمیم‌گیری ازجمله قطعیت تصمیم بگذارد. اخیراً مطالعه جالبی نشان داده است که در یک تصمیم‌گیری گروهی افراد تمایل دارند قطعیت تصمیم خود را به یکدیگر نزدیک کنند در حالی که دقت تصمیمشان را حفظ کنند. از آنجایی که دقت تصمیم نمی‌تواند این تأثیر را توضیح دهد، سؤال مهم اینجاست که کدام متغیر تصمیم به‌گونه‌ای تغییر می‌کند که می‌تواند منجر به تغییر در قطعیت و در نهایت به هم نزدیک شدن قطعیت تصمیم شود. مواد و روش‌ها: به‌منظور پاسخ به این سؤال، ده شرکت‌کننده در یک آزمایش روان فیزیک در دو مرحله جداگانه انفرادی و گروهی شرکت کردند. در هر دو حالت از شرکت‌کننده‌ها خواسته می‌شد تا جهت حرکت نقاط نمایش داده شده را تعیین کنند و تصمیم و قطعیت خود به صورت همزمان گزارش نمایند. در مرحله گروهی شرکت‌کننده‌ها با چهار شریک کامپیوتری که توسط داده‌های به دست آمده از مرحله انفرادی به وجود آمده بودند جفت می‌شدند. تصمیمات نهایی توسط هر شرکت‌کننده‌ای که قطعیت بالاتری داشت تعیین می‌شد. در این حالت، تصمیم و قطعیت شریک برای شرکت‌کننده به نمایش در می‌آمد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که شرکت‌کنندگان نه تنها سعی می‌کنند قطعیت خود را به قطعیت شریکشان نزدیک کنند بلکه قطعیت بالاتری را در مقایسه با حالت انفرادی گزارش کردند. ما مشاهده کردیم اگرچه نزدیک شدن قطعیت در دقت تصمیم اثر ندارد اما زمان واکنش در هر دو حالت به طور معنی‌داری متفاوت بود. نتیجه‌گیری: این مطالعه نقش زمان واکنش در تغییر قطعیت و در نهایت انطباق قطعیت را نشان می‌دهد. این مطالعه بار دیگر بر رابطه معکوس بین قطعیت و زمان واکنش حتی در یک تصمیم‌گیری گروهی تأکید دارد.
شیرین وفایی، رضا ابراهیم پور، سجاد ذباح،
دوره ۸، شماره ۴ - ( پاییز ۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: تصمیم‌های اساسی انسان شامل چندین مرحله از تصمیم‌های متوالی است. در این‌گونه تصمیمات چندمرحله‌ای، به‌منظور جلوگیری از ایجاد وقفه در توالی تصمیمات، امکان درخواست گزارش قطعیت بین مراحل وجود ندارد. نیاز است که قطعیت تصمیم تخمین زده شود. چالش‌های موجود در به‌کارگیری داده‌های رفتاری برای تخمین قطعیت، استفاده از نوع داده‌های دیگری را مهم‌تر کرده است. از آنجا که داده‌های چشمی با فرایند تصمیم در ارتباطند، این پژوهش به بررسی چگونگی رفتار اطلاعات غیرارادی در بستر تصمیمات چندمرحله‌ای پرداخت. اندازه مردمک به‌عنوان یک منبع ارزشمند برای تخمین قطعیت تصمیم استفاده شد. مواد و روش‌ها: یک آزمایش روان‌فیزیک دو مرحله‌ای طراحی شد. در این آزمایش شرکت‌کننده‌ها در مورد جهت حرکت نقاط در دو محرک متوالی (راست یا چپ برای مرحله اول و بالا یا پایین برای مرحله دوم) تصمیم‌گیری می‌کردند. هنگامی که شرکت‌کننده‌ها جهت درست هر دو محرک را گزارش کردند در یک آزمایه بازخورد درست دریافت کردند. در طول آزمایش داده‌های حرکت چشمی شرکت‌کنندگان توسط یک دستگاه ردیاب چشمی ثبت گردید. یافته‌ها: زمان بیشینه شدن قطر مردمک و اندازه قطر مردمک در لحظه پاسخ به صورت معنی‌داری با قطعیت تصمیم در ارتباطند. علاوه بر این نتایج نشان داد که اندازه مردمک چشم در تصمیم فعلی بر اساس قطعیت تصمیم قبلی تغییر خواهد کرد. نتیجه‌گیری: این پژوهش مشخص می‌کند که در تصمیمات چند مرحله‌ای، قطعیت تصمیم در داده‌های غیرارادی چشمی نیز مشهود است که می‌تواند بازتاب استراتژی فرد تحت شرایط پیچیده باشد. به‌علاوه تصمیم قبلی به صورت معنی‌داری می‌تواند رفتارهای ارادی و غیرارادی را به طریق مشابه تغییر دهد.
امیرمحمود موسوی‌هریس، جمال اسماعیلی، سجاد ذباح، رضا ابراهیم پور،
دوره ۱۱، شماره ۱ - ( زمستان ۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه: تصمیم‌گیری یکی از بالاترین سطوح شناختی مغز محسوب می‌شود. اکثر تصمیمات در دنیای واقعی باید در شرایط عدم قطعیت اتخاذ شوند و انسان‌ها اطلاعات دریافتی از محیط را به صورت سلسله‌مراتبی پردازش می‌کنند. اما در صورت وجود سلسله مراتب، منابع بازخورد منفی دریافت شده، مبهم است. بنابراین درک اینکه چگونه افراد با اطلاعات ناقص و مبهم استدلال می‌کنند، یکی از مشکلات اصلی روانشناسی شناختی است. انسان‌ها با ارزیابی تعداد بازخوردهای منفی و میزان قطعیت و دقت مورد انتظار یک انتخاب خود نسبت به تصمیمشان، پس از یک یا چند تلاش این ابهام را برطرف می‌کنند. اما اینکه قطعیت تصمیمات سطح پایین‌تر به چه‌صورتی بر تصمیمات سطح بالاتر تاثیر می‌گذارد، به‌خوبی درک نشده است. مواد و روش‌ها: به‌منظور پاسخ به این مسئله، آزمودنی‌ها در یک آزمایش روان- فیزیک تعیینِ جهت نقاط تصادفی که همراه با گزارش مستقیم قطعیت بود، شرکت کرده‌اند. در تصمیمات سطح بالا از یک اصطلاح به نام "محیط" استفاده شده است. با استفاده از مدل رگرسیون لجستیک، پارامترهای موثر در تصمیم‌گیری سلسله مراتبی به‌طور آماری مطالعه شدند. یافته‌ها: نتایج ما نشان داد که میانگین قطعیت افراد در مواجهه با بازخوردهای منفی متوالی نیز هرچه به آزمایه تعویض نزدیک می‌شوند، روندی افزایشی دارد. در آزمایه‌ای که تصمیم به تعویض می‌گیرند به بالاترین حد خود می‌رسد که این نیز میانگینش از میانگین کلی قطعیت بیشتر است. نتیجه‌گیری: در این مطالعه، ما نشان دادیم که قطعیت تصمیم (در خطاهای متوالی)، احتمال تعویض‌ها را رمزگذاری می‌کند. این نتایج، نقش حیاتی قطعیت در تصمیم‌گیری سلسله‌مراتبی را برجسته می‌کند و اشاره می‌کند که قطعیت برای تعیین راهبرد در تصمیم‌گیری در سطح بالا، دارای حدآستانه است.
