مینو رزم پوش، خسرو رمضانی، علیرضا مارد پور، پیر حسین کولیوند،
دوره ۷، شماره ۱ - ( زمستان - ۱۳۹۷ )
چکیده
مقدمه: روا‌نشناسی مثبت نگر، در کنار ترمیم آسیب‌ها، به سمت بهینه ساختن کیفیت زندگی گام بر می‌دارد. کیفیت زندگی پرستاران بسیار مهم است سطح بالایی از استرس کاری پرستاران می تواند بر کیفیت زندگی آنها و درنتیجه کیفیت و کمیت مراقبت از بیمار تأثیر بگذارد. هدف از این پژوهش بررسی نقش خودکارآمدی و تاب‌آوری در کیفیت زندگی پرستاران بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی -همبستگی بود. جامعه آماری پرستاران شاغل در تهران در سال ۱۳۹۶ -۱۳۹۵ بود. نمونه از ۲۰۰ نفر که به روش نمونه‌گیری تصادفی در دسترس انتخاب شدند، تشکیل شد. آزمودنی‌ها پرسشنامه‌های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جها‌‌نی، خودکارآمدی شرر و پرسشنامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون را تکمیل کردند. یافته‌ها: خودکارآمدی به صورت معنی‌داری، به مقدار ۰/۲۶۶ کیفیت زندگی پرستاران بیمارستان‌های تهران را افزایش می‌دهد. همچنین سهم متغیر تاب‌آوری به صورت معنی‌داری (۰/۳۸۵) در پیش‌بینی کیفیت زندگی پرستاران در این شهر می‌باشد. خودکارآمدی و تاب‌آوری نیز با هم می‌توانند ۳۳/۶% از واریانس کیفیت زندگی پرستاران را تبیین کنند. نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های تاب‌آوری و افزایش توانمندی‌های روانشناختی به‌خصوص خودکارآمدی، روش‌های مؤثری برای بهبود کیفیت زندگی پرستاران می‌باشد.
مینو رزم پوش، خسرو رمضانی، علیرضا مارد پور، پیر حسین کولیوند،
دوره ۷، شماره ۱ - ( زمستان - ۱۳۹۷ )
چکیده
مقدمه: پرستاران به مداخلات روانشناختی مؤثر جهت بهبود کیفیت زندگی و ارتقاء تاب‌آوری در برابر مشکلات حرفه‌ای و اجتماعی نیازمندند. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی گروه‌درمانی پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و تاب‌آوری پرستاران بود. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه آزمایشی با استفاده از طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با یک گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان در ۲۲ مناطق مختلف تهران بود. از میان آ‌ها یک بیمارستان (خاتم‌الانبیاء) به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شد و سپس به صورت تصادفی ۴۰ پرستار انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش در ۱۲ جلسه گروه‌درمانی مبتنی بر برنامه پذیرش و تعهد به مدت ۱۲ هفته شرکت کردند، در حالی که گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامۀ کیفیت زندگی سازمان بهداشت جها‌‌نی و پرسشنامۀ تاب‌آوری کانر و دیویدسون مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش پذیرش و تعهد به طور معنی‌داری کیفیت زندگی آنها (۹/۱=F۱/۲۸؛ ۰/۰۰۵=P) و تاب‌آوری (۱۲/۳=F۱/۲۸؛ ۰/۰۰۲=P) را بهبود می‌بخشد. در مرحله پیگیری این اثر به طور معنی‌داری بر کیفیت زندگی (۹/۹=F۱/۲۸؛ ۰/۰۰۴=P) و تاب‌آوری (۱۳/۶۶=F۱/۲۸؛ ۰/۰۰۱=P) پرستاران ماندگار بوده است. نتیجه‌گیری: بهبود مهارت‌ها با استفاده از آموزش پذیرش و تعهد می‌تواند به‌عنوان یک روش ایده‌آل برای افزایش تاب‌آوری و بهبود کیفیت زندگی پرستاران مورد توجه قرار گیرد.
