مقدمه: هر آسیب طناب نخاعی تروماتیک (SCI) ممکن است باعث طیفی از علایم درد تا از دست رفتن کامل عملکردهای حسی و حرکتی ناحیۀ پایین ضایعه گردد. با وجود پیشرفت‌های بسیار در روش‌های جراحی، درمان آسیب طناب نخاعی به‌عنوان یک موضوع پیچیده باقی مانده است. کاهش فرایندهای التهابی اولیه با ایجاد بستر به‌عنوان یک درمان جدید امکان پذیر پیشنهاد شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کورکومین بر بهبود رفتار حرکتی در مدل کانتیوژن موش صحرایی در مرحلۀ حاد بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعۀ in vivo ، موش‌های صحرایی آزمون به صورت تصادفی در گروه‌های لامینکتومی، شم (تزریق نرمال سالین) و درمان قرار گرفتند. در گروه‌های درمان، موش‌های صحرایی تزریق داخل صفاقی کورکومین را (70، 60، 50 ،40 میلی‌گرم / میلی‌لیتر / کیلوگرم) در 6 ساعت بعد از آسیب طناب نخاعی روزانه دریافت کردند. آسیب طناب نخاعی با یک روش استاندارد انجام شد. بعد از تراشیدن، لامینکتومی در سطح T12-L1 انجام شد و طناب نخاعی آشکار شده در معرض یک میلۀ فلزی 10 گرمی با قطر 2 میلی‌متر از ارتفاع 25 میلی‌متر قرار گرفت. روند حرکتی با آزمون BBB (Basso-Beattie-Bresnahan) به مدت 12 هفته ارزیابی شد. 3 ماه بعد از آسیب طناب نخاعی، طناب نخاعی توسط مورفومتریک، بیان پروتئین اسیدی فیبری گلیال (GFAP) و بازسازی آکسون مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: رنگ‌آمیزی ایمونو هیستوشیمی و نمرات آزمون BBB موش‌های صحرایی دارای آسیب طناب نخاعی درمان شده با کورکومین به طور قابل توجهی نسبت به موش‌های صحرایی شم در روز 7 بهبود یافت. سطح پروتئین اسیدی فیبری گلیال در گروه درمان شده با کورکومین نسبت به گروه شم به طور قابل توجهی کاهش یافت. بهترین دوز کورکومین 60 میلی‌گرم / میلی‌لیتر / کیلوگرم در 6 ساعت پس از آسیب طناب نخاعی بود. نتیجه‌گیری: داده‌ها نشان داد که کورکومین رفتار حرکتی در مرحلۀ حاد آسیب طناب نخاعی را احتمالاً از طریق افزایش بازسازی آکسون و کاهش آستروگلیوزیس بهبود می‌بخشد.