مقدمه: مالتیپل اسکلروز یک دوره مزمن پیشرونده بیماری است که باعث گسترش مسیرهای پاتولوژیکی تخریب نورونی مانند آسیب نوروآکسونی، آپوپتوز و گلیوز می‌شود. به علت پیچیدگی مکانیسم‌های دخیل در پاتوفیزیولوژی بیماری مالتیپل اسکلروز یافتن نشانگرهای زیستی معتبر بسیار دشوار است. با این حال یافتن نشانگرهای زیستی مؤثر که از حساسیت بالایی برخوردار هستند و قادر به تعیین سطح فعالیت و دوره بیماری باشد ضروری است. امروزه چندین نشانگر زیستی با تأثیر بالا در طراحی درمان اولیه، ارزیابی پاسخ به درمان‌های دارویی و تشخیص زودرس و تشخیص مراحل مختلف بیماری معرفی شده‌اند. هدف از این مطالعه مرور نشانگرهای زیستی مختلف شناخته شده در تشخیص مالتیپل اسکلروز است. نتیجه‌گیری: پیچیدگی بیماری مالتیپل اسکلروز و نقش مهم نشانگرهای زیستی در تشخیص بیماری مالتیپل اسکلروز منجر به تمرکز مطالعات مختلفی برای ارزیابی مؤثرترین نشانگرهای زیستی شده است. یافته‌ها حاکی از آنند که نشانگرهای زیستی مایع مغزی –نخاعی نسبت به نشانگرهای زیستی پلاسما معتبرترند. نشانگرهای زیستی مایع مغزی –نخاعی تحت تأثیر ریتم سیرکاردین قرار نمی‌گیرند و در فضای زیر عنکبوتیه در گردش هستند که در تماس نزدیک با آسیب‌های سیستم عصبی و التهابی در بیماری مالتیپل اسکلروز هستند. در میان نشانگرهای زیستی ساختاری، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی پرکاربردترین روش‌ها در تشخیص بیماری مالتیپل اسکلروز می‌باشد.