مقدمه: نواختن ابزار موسیقی مستلزم هماهنگی حرکتی بالا، یکپارچگی حسی و همکاری میان مناطق مختلف مغز است که بر عملکردهای شناختی اثرگذار است. هدف از این مطالعه ارزیابی کارکردهای عصب شناختی اجرایی در افراد نوازنده و غیر نوازنده بود. مواد و روش‌ها: این یک مطالعه توصیفی و علّی –مقایسه‌ای می‌باشد. 120 نفر از طریق روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به دو گروه نوازنده (60 نفر) و غیر نوازنده (60 نفر) تقسیم شدند. همه افراد پرسشنامه نارسایی کنش‌ وری اجرایی بارکلی و انعطاف‌پذیری شناختی را تکمیل نمودند. یافته‌ها: نتایج ما نشان داد که افراد غیر نوازنده انعطاف‌پذیری و کارکردهای اجرایی ضعیف‌تری در مقایسه با افراد نوازنده داشتند. همچنین نوازندگانی که برای مدت طولانی‌تری تمرین داشتند و در سنین پایین‌تر آموزش خود را شروع کردند نمرات بالاتری در انعطاف‌پذیری شناختی و کارکردهای اجرایی داشتند. نتیجه‌گیری: این داده‌ها نشان می‌دهد که آموزش و تمرینات موسیقی می‌تواند نقش مهمی در ارتقاء سطوح کارکردهای عصب شناختی داشته باشد.