مقدمه: بیماری آلزایمر رایج ترین شکل دمانس در بین افراد مسن می باشد که به تدریج باعث نقص در حافظه و مهارت فکر کردن و در نهایت عدم توانایی در انجام ساده ترین کارها می شود. اولین نشانه های بیماری آلزایمر در اکثر افراد مبتلا بعد از سن 60 سالگی دیده می شود. مواد و روش ها: آزمایشات روی موش های صحرایی نر ویستار (7-6 ماهه) با وزن 270-230 گرم در سه گروه کنترل، شم و استرپتوزوسین انجام گرفت. حیوانات در گروه های شم و استرپتوزوسین، به ترتیب نرمال سالین و استرپتوزوسین را به مدت دو روز به صورت تزریق داخل بطنی دریافت نمودند. برای سنجش حافظه ی فضایی رت ها 8، 18، 30، 45، 70 و 90 روز بعد از اولین تزریق، آزمون اجتنابی غیر فعال از گروه های مختلف گرفته شد. یافته ها:‌ میانگین زمان تأخیر در گروه آلزایمر نسبت به گروه کنترل و شم کاهش یافته است. بر طبق یافته های ما موش های صحرایی 90 روز بعد از تزریق استرپتوزوسین دچار بیشترین آسیب در حافظه ی کوتاه مدت و طولانی مدت شدند. حافظه ی طولانی مدت در موش های صحرایی تیمار شده با استرپتوزوسین سریعتر از حافظه ی کوتاه مدت دچار آسیب گردید. نتیجه گیری: تزریق استرپتوزوسین در موش های صحرایی به طور چشمگیری باعث آسیب توانایی شناختی آن ها به صورت وابسته به زمان می گردد.