مقدمه: گاما ‌آمینو بوتیریک اسید (GABA) مهم‌ترین انتقال دهندۀ عصبی مهاری در سیستم عصبی مرکزی است و نقش مهمی در هماهنگی شبکه‌های عصبی موضعی و عملکرد نواحی مغزی ایفا می‌کند. انتقال دهندۀ عصبی GABA در مغز توسط مسیر متابولیکی خاصی به نام‘GABA shunt’ ساخته می‌شود و نمی‌تواند از سد خونی- مغزی عبور کند. GABA دارای سه نوع گیرندۀ GABA_A، GABA_B و GABA_C می‌باشد که به ‌طور‌ کلی در دو گروه یونوتروپیک و متابوتروپیک دسته‌بندی می‌شوند. گیرنده‌های GABA_A و GABA_C از نوع گیرنده‌های یونوتروپیک هستند که به صورت کانال یونی دریچه‌دار وابسته به لیگاند عمل می‌کنند. با اتصال لیگاند به این گیرنده‌ها، یون کلر وارد سلول عصبی می‌شود، پتانسیل غشای سلول را منفی‌تر می‌کند و در نتیجه مانع از ایجاد پتانسیل عمل جدید می‌شود. گیرنده‌های GABA_A به صورت هتروپنتامری از هشت نوع زیر واحد α، β، γ، δ، ε، θ، π و ρ هستند که بعضی از زیرواحدها نیز بیش از یک ایزوفرم دارند. بیان زیر واحدهای α1، β2 و γ2 در گیرندۀ GABA_A در مغز بیشترین فراوانی را دارد. گیرنده‌های GABA_C فقط از زیرواحدهای ρ تشکیل شده‌اند. گیرنده‌های متابوتروپیک GABA_B از نوع گیرنده‌های جفت شونده با G- پروتئین هستند و از طریق پیامبر ثانویه باعث کاهش ورود کلسیم به داخل سلول، افزایش خروج پتاسیم و یا کاهش سطح آدنوزین مونوفسفات حلقوی می‌‌شوند. گیرنده‌های GABA_B به صورت هترودایمری از دو زیر واحد GABA_B1 و GABA_B2 می‌باشند. تغییرات بیان گیرندۀ GABA با ترکیب زیرواحدی خاصی در نواحی مختلف مغز می‌تواند سبب ایجاد اختلالات عصبی مانند اسکیزوفرنی، صرع، اضطراب، اختلال خواب و اوتیسم ‌شود. نتیجه‌گیری: با شناخت تنوع ساختار زیرواحدی گیرنده‌های GABA در نواحی مختلف مغز، می‌توان درمان مؤثرتری را برای بیماری‌های عصبی مختلف ارائه نمود.